به گزارش خبرنگار استان تهران خبرگزاری بسیج؛ محمد رضا شهریاری با اشاره به اینکه بسترهای لازم در این حوزه فراهم نیست، خاطر نشان کرد: یکی از دلایل عدم اقبال هنرمندان از فعالیت در شهرری، بی توجه به ظرفیت ها و پتانسیل های بومی "ری" در عرصه فرهنگ و هنر بوده است علی رغم اینکه ، هنرمندان ری با شاخصه سلامت، تعهد و توانمندی شناخته می شوند، اما کمتر امکان حضور در تصمیم سازی و تصمیم گیری و اداره امور حوزه فرهنگ و هنر شهرری داشته اند و از وجود هنرمندان بیشتر استفاده تزئینی شده است، در حال حاضر تعدد نهادهای تصمیم گیر در حوزه فرهنگ و هنر یکی دیگر از آسیب هاست، اداره فرهنگ و ارشاد، حوزه هنری، معاونت اجتماعی فرهنگی شهرداری، سازمان فرهنگی و هنری شهرداری و آموزش و پرورش به صورت موازی در عرصه فرهنگی هنری فعالیت می کنند و پراکندگی در حوزه مدیریت فرهنگی وهنری باعث پراکندگی در عمل می شود.
مشاور هنری سابق فرماندار ویژه شهرستان ری یکی دیگر از آسیب های هنر در شهرستان ری را عدم بر قراری تعامل با قاطبه هنرمندان و سازمان های مردم نهاد هنری از سوی نهاد های تصمیم گیر در حوزه فرهنگ و هنر دانست و افزود: سلیقه ای عمل کردن مدیران در انتخاب گزینشی هنرمندان همراه با شیوه ها و روش های خودشان است.
وی با اشاره به اینکه شهرری همواره مهد فرهنگ و هنر بوده و هنرمندان شاخصی از جمله سید شهیدان اهل قلم، شهید مرتضی آوینی، استاد فرهنگ شریف در زمینه موسیقی، استاد علی علی در زمینه خوش نویسی، استاد اصغر معاذی در زمینه شعر و ادب از گذشته تاکنون در ری فعالیت داشته اند، اظهار داشت: سازمان های مردم نهاد فرصتی بی بدلیل جهت برداشتن باری از دوش دولت هستند و با توجه به صافی و فیلتر های قانونی که سپری می کنند و نظارتی که بر فعالیت های ایشان می شود باستناد آئین نامه های مصوب می توان از ظرفیت آنها در تصمیم سازی ها و تصمیم گیری های این حوزه و تفویض امور قابل اجرا به ایشان بهره برداری کرد.
خلاء بانک اطلاعات کامل از هنرمندان شهرستان و عدم بهره برداری از ظرفیت انجمن های مشخص حیطه فرهنگ و هنر که زیر نظر اداره فرهنگ و ارشاد اسلامی می بایست شکل بگیرند و فعالیت کنند از دیگر مشکلات موجود است،انجمن های هنری/ادبی ادارات فرهنگ و ارشاد اسلامی اگر براساس شاخص هایی همچون مجمع عمومی و اقبال هنرمندان از افرادی که در رأس هرم هر انجمن قرار می گیرند،تأسیس شوند،میتوانند به خوبی در پویایی عرصه فرهنگ و هنر شهرستان ری تأثیرگذار باشند،البته باید توجه داشت که متولیان و مدیران فرهنگ و هنر نباید بدنبال استفاده ی ابزاری از سازمان های مردم نهاد باشند،بلکه باید تسهیلگر فعالیت این سازمان ها باشند و به جای مداخله در امور این کانون ها،به حمایت و نظارت بر فرآیند فعالیت ایشان بپردازند.
عضو سابق شورای شعر و ادب شهرستان ری خاطر نشان کرد: بخشی از استعداد های هنری درمیان نسل نوجوان و جوان امروز هستند که بعنوان دانش آموز در مدارس مشغول تحصیل هستند، اگر تعامل مناسبی با ادارات آموزش و پرورش جهت استعداد یابی برقرار شود، می توان آنها را به خوبی پرورش داد و هدایت کرد اما این اتفاق کمتر حادث شده است و در این زمینه شاید با برقراری ارتباط و انعقاد تفاهم نامه همکاری بین اداره کل آموزش و پرورش و اداره کل فرهنگ و ارشاد اسلامی در سطح استان این موضوع را می شد عملیاتی نمود و از ظرفیت های مغفول مانده آموزش و پرورش از قبیل کانون های فرهنگی تربیتی بهره برداری بهینه نمود.
ضرورت دیگر، ایجاد زمینه حضور فرهنگیان هنرمند و فرهنگیان آشنا به حوزه فرهنگ و هنر درعرصه تصمیم سازی و تصمیم گیری امور هنری شهرستان است که متأسفانه این مجال و فرصت در عمل کمتر ایجاد شده است و این موضوع نیز مانند بسیاری از طرح و برنامه های دیگر صرفاً در حد یک ایده خوب باقی مانده است و اساساً باید در نظر داشت که ارزیابی هنرمندان و صاحب نظران حوزه فرهنگ و هنر بر اساس خروجی و اقدامات در عمل است و نه بر اساس میزان زیبایی ایده ها و تفکرات و برنامه های روی کاغذ!
شهریاری افزود: یکی دیگر از مشکلات موجود در عرصه فرهنگ و هنر شهرستان ری عدم تمایل افراد متخصص در زمینه مدیریت و ساماندهی امور هنری است، در نظر داشته باشید تفکر متاع عام است و تخصص متاع خاص، بنابر این نباید انتظار داشت که یک مدیر متخصص در حوزه فرهنگ و هنر بدون آنکه فرصت، فضا، ظرفیت و امکانی در اختیار داشته باشد، صرفاً هر جایی که متولیان اراده کنند نقش آفرین باشند و هرجا که متولیان ایشان را برنتابند، کنار گذاشته شوند، این نقدی که ارائه می کنم صرفاً به امور مدیریتی و سیستمی برمی گردد و هیچ ارتباطی با محتوای فعالیت ها ندارد، محتوا که مشخصاً باید یک محتوای با چارچوب و با رعایت خط قرمز های مشخص باشد و برای هنرمندان سالم و متعهد و ولایتمدار شهرری این قانونمداری ها کاملاً قابل احترام است و انتقاد به نحوه مدیریت و حذف سلیقه ای و تخریب منتقدین و صاحب نظران این حوزه برمی گردد.
انجمن های هنری و ادبی اگر بر اساس فراخوان و شفافیت و با برگزاری مجمع عمومی شکل بگیرند و منتخبین این انجمن ها اقدام به تأسیس خانه هنرمندان مطابق با موازین قانونی نمایند و متولیان به نقد و مشارکت اصحاب فرهنگ و هنر بهای لازم را بدهند و مطابق قوانین به حمایت از این ساختارها بپردازند و در اداره انجمن ها و خانه هنرمندان به جای دخالت مستقیم، نظارت را جایگزین نمایند بسیاری از مشکلات مرتفع می شود.
اما اگر شکل گیری انجمن ها و خانه هنرمندان بصورت سلیقه ای و با حذف افراد منتقد روش ها انجام شود، قاعدتاً خروجی آن هم در حد رونمایی خواهد بود. کانونی که قائم به اراده مسئول یک اداره باشد، بعد از رفتن مسئول این اداره، این احتمال وجود دارد که با اراده مسئول بعدی منحل شود، در مجموع اینکه با اصحاب فرهنگ و هنر نمی شود همچون کارمند دستوری رفتار کرد.
پراکندگی و تشتت بین هنرمندان، تعدد نهاد های حوزه فرهنگ و هنر و عدم همکاری لازم میان نهادهای متبط و عدم سپردن امور فرهنگ و هنر به هنرمندان بومی شهرری و فقدان نظارت لازم و تخطئه و تخریب شخصیت صاحب نظران حوزه فرهنگ و هنر به جرم انتقاد، از جمله پاشنه آشیل های حوزه فرهنگ و هنر در شهرری است.
هنرمندان ری با شاخصه های بسیجی، ولایت مداری، ارزشی بودن و تدین شناخته می شوند انتقاد آنها در شیوه و روش است، آنها ساختار شکن نیستند، حمایت می خواهند، هنرمند دوست دارد در صدر بنشیند و قدر ببیند؛ مدیریت هزینه ها گاهی به درستی صورت نمی گیرد، بعنوان مثال برای گرامیدشت یک هنرمند 15 میلیون تومان صرف می شود این هزینه می توانست صرف هزینه های جاری سالانه انجمن های هنری شهرستان شود.
با چماق های بی معیار به افراد دلسوز و منتقد انگ هنرمند نبودن می چسبانند، در شرایطی که میزانی برای تأیید هنرمند بودن یا نبودن افراد وجود ندارد، نگاه ها را باید شست، به نظرم حتی یک معلم ادبیات که شعر و ادب را به دانش آموز می آموزد هنرمند است، رویکرد باید جذب حداکثری هنرمندان باشد و نه دفع ایشان، البته بدیهی است که هنرمندان مراتب و درجاتی دارند، یک فردی که بدلیل مراتب هنری بالا در مرتبه استادی قرار می گیرد، قرار نیست الزاماً در اداره انجمن نیز فرد موفقی باشد و یا حتی وقت بگذارد، هنرمندی که به مرتبه استادی می رسد باید قدر ببیند و بر صدر بنشیند.
مخلص کلام اینکه باید اداره امور فرهنگ و هنر به اصحاب فرهنگ و هنر واگذار شود، مجامع عمومی شفاف و قانونمند برگزار شود و سخن منتقدین شنیده شود و در روش ها تجدید نظر صورت پذیرد، بودجه باید به درستی مدیریت شود، نمی شود تمام هنرها را با یک چشم و در یک طراز دید، موسیقی درآمدزاست، نمایش و فیلم جاذبه های خاص خود را دارند و هنرمندان این عرصه ها حاضر به پرداخت هزینه هستند اما برای هنری مانند شعر، در جنوب تهران کمتر کسی هزینه می کند که بیاید کلاس و آموزش ببیند، پس نیاز به حمایت بیشتری دارد و نباید انتظار درآمد از آن داشت.
خانه هنرمندان می تواند مأمن و امید هنرمندان و جایگاه تدبیر و تمشیت امور اصحاب فرهنگ و هنر باشد به شرط آنکه در اختیار اهلش قرار گیرد و شایسته ترین ها گردهم بیایند و نباید برای پا گرفتن انجمن ها و خانه هنرمندان بدنبال افراد مطیع و منقاد و همسو و یا همسود با خودمان باشیم بلکه باید بدنبال افراد مورد وثوق و همسو با نظام باشیم حتی اگر منتقد ما در روش ها هستند.
اردو یکی از موثر ترین عوامل جهت تقریب و همدلی هنرمندان و حتی مسولین و اصحاب فرهنگ و هنر است،شناساندن هنرمندان به جامعه یکی دیگر از رسالت های فراموش شده است که باید با هماهنگی رسانه ها در این زمینه برنامه ریزی نمود.
عضو هیات موسس فرهنگ و هنر ری و عضو اولین هیات امنای مجتمع ابوالفتوح رازی گفت: برگزاری نشست های پرسش و پاسخ با حضور متولیان فرهنگ و هنر در شهرستان و حتی در سطح استان بصورت دائمی منجر به کاهش فاصله هنرمندان و مسئولان می شود، اینها تکالیفی است که خانه هنرمندان می تواند ایفاء نماید، در صورتی که این امکان بصورت شایسته تفویض شود.
تفکر بسیجی در هر عرصه ای راهگشاست و به نظرم تفکر بسیجی و ولایی توأم با باور به توانمندی های سازمان های مردم نهاد و احترام به نظر هنرمندان و قانونمداری در عرصه فرهنگ و هنر می تواند راهگشا باشد و البته در این زمینه باید از رهنمودهای عالمان و صاحب نظران و دلسوزان نظام و انقلاب بهره برد.
