موضوعات تمامی سروده‌ها در قالب اشعار آیینی است که در آنها اشعاری به ساحت مقدس ائمه(ع) تقدیم شده است. در کنار این، اشعاری نیز از غفاری درباره صحابه پیامبر(ص) مانند ابوذر غفاری و عابس ابن اب شبیب شاکری نیز سروده شده که در نوع خود امتیاز مثبتی برای کتاب محسوب می‌شود؛ چرا که شاعر تلاش دارد تا ویژگی‌ها و سیره اخلاقی ائمه(ع) را به صورت غیر مستقیم بیان کند.
در این مجموعه که در قالب‌‌های کلاسیک و نو سروده شده، اشعاری در قالب سروده‌های عاشورایی، رضوی، دفاع مقدس و ... دیده می‌شود که به همراه معرفی‌نامه کوتاهی در ابتدای اشعار عرضه شده است. تعدادی از این سروده‌ها در هیئات مذهبی توسط مداحان بنام خوانده شده است. به اعتقاد غفاری، سروده‌های هیئت در فضای خود هیئت بر شاعر نازل می‌شود و اشعار این مجموعه که گزیده‌ای از سروده‌های او در سال‌های اخیر است، همین حال و هوا را دارد.
سروده ذیل نمونه‌ای از اشعار غفاری است که به ساحت حضرت امیرالمؤمنین، علی(ع)، تقدیم شده است:
رو به زیبایی او چشم تماشاست بلند
سمت بخشندگیش دست تمناست بلند
قطره در قطره- که تا ساحل لطفش برسد-
موج دستیست که از شانه دریاست بلند
شعر وقتی که به معراج نگاهش دل بست
بیت بیتش همه در عالم بالاست بلند
و در آیینه ی هر آیه خداوند نوشت:
شان آن نام که در سوره ی اعلاست بلند
«لافتی....» را که نوشتند به پیشانی عشق
«لا» و«الا» ست که در زلف چلیپاست بلند
ذوالفقار است به رقص آمده در معرکه یا
گردبادیست که از دامن صحراست بلند؟
مگذارید که این قصه به پایان برسد
ماجرائیست که همچون شب یلداست بلند
چند قرنیست که تاریخ سوالش این است:
ناله ی کیست که در نیمه ی شبهاست بلند؟
***
پهلوان باخت ولی زیر لبش با خود گفت:
«بخت ما از کرم حضرت مولاست بلند»
